Είναι απολύτως φυσική λειτουργία–συμπεριφορά-δυνατότητα-Χάρισμα, η διαχείριση κάθε απώλειας.
Είτε χάσουμε τα Γυαλιά μας, είτε τα κλειδιά, τη ταυτότητα,.. την τραπεζική μας κάρτα κλπ., προκαλούνται σ΄ όλους μας συγκεκριμένα συναισθήματα .
Τα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως φυσικά όπως και οι σωματικές μας ανάγκες-«αδυναμίες» της φύσης μας, η ανάγκη του ύπνου, της τροφής, της ξεκούρασης κ.ά.
Τα συναισθήματα που προκαλούν οι απώλειες, εντοπίστηκαν, μελετήθηκαν και καταγράφηκαν για πρώτη φορά μόλις πριν μερικές δεκαετίες, την περίοδο των παγκόσμιων πολέμων.
Έτσι, μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:
- Άρνηση (δεν θέλουμε να πιστέψουμε – αποδεχθούμε το γεγονός της απώλειας) «κάπου είναι, θα.. τα βρω»
- Η αναζήτηση λανθασμένων πρακτικών μας, που οδήγησαν στην απώλεια
- Ο Θυμός (θυμωμένοι μ’ όλους & για όλα)
- Απόδοση ευθυνών σε τρίτους (κατά κανόνα, κάποιοι άλλοι φταίνε για ότι μας συμβαίνει)
Ακόμη και στην Ευλογημένη κατάσταση του παραδείσου, (άμεσα μετά την ανυπακοή), για τον Αδάμ, έφταιγε η Εύα, και για την Εύα το φίδι….
- Η αποδοχή της απώλειας Αποδεχόμαστε την νέα κατάσταση, με άρνηση της προσωπικής ευθύνης, με πολύ θλίψη-κατάθλιψη, σύγχυση,.. που προκαλούν αποσυντονισμό και δυσλειτουργίες.
Όλα αυτά συμβαίνουν σ όλους μας, τα ζούμε στις μέρες μας και είναι ανεπίγνωστα βιώματα μας.
Αν το διερευνήσουμε με ψυχραιμία σύνεση και ψαχτούμε με ανδρεία όπως ο Παύλος, θα ομολογήσουμε ότι… «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας». Ωστόσο η προσωπική μας ευθύνη για όλ΄ αυτά, είναι ανάλογη με την ευθύνη μας να διαχειριστούμε, την νύστα, την κόπωση, την πείνα μας κλπ
Φυσικά αμαρτία μας, δεν είναι το να πεινάμε να νυστάζουμε να κουραζόμαστε, κλπ αλλά το πώς διαχειριζόμαστε αυτές τις φυσικές ανάγκες «αδυναμίες» μας
Με άλλα λόγια το.. αν, πως, γιατί και πότε, θα δώσουμε «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς .. καὶ τοῖς βλεφάροις … νυσταγμὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις» μας.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ, όταν αρνούμαστε να συζητήσουμε ερευνήσουμε & να αποδεχθούμε τις μεταπτωτικές αλλά ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΚΕΣ και… ανεπίγνωστες λειτουργίες-συναισθήματα-βιώματά μας, μήπως… ανεπίγνωστα αρνούμαστε την Ορθόδοξη ανθρωπολογία;….! Τότε τι κρίμα!! Ασυνείδητα (φευ επιλέγουμε) να μένουμε σε θεολογική πλάνη-αίρεση;;;
Και.. το λοιπόν, τι κάνουμε; Θα μου πείτε.
Η Εκκλησία τι μας προτείνει;
Εμείς οι «σοφοί» οι «φωτισμένοι» οι «άγιοι» μιμούμαστε τον μικρό σπουργίτι.
Εκείνο, όταν εμφανίζεται καταιγίδα, αντί.. να τυρβάζει με το τι πως και γιατί της καταιγίδας αλλά, αναζητά και βρίσκει άμεσα μια ήρεμη γωνιά και κουρνιάζει στην ακρίτσα του, μέχρι να περάσει η καταιγίδα για μπορέσει αμέσως, να ξετρυπώνει και να φτερουγήσει και πάλι στο γαλανό ουρανό και τότε ήρεμα να αναζητήσει ότι κρίνει.
Αυτό μας διδάσκει ο μικρός σπουργίτης!
Η Εκκλησία μας, αιώνες τώρα (απ τη Παλαιά διαθήκη) μας συνιστά «Βάδιζε λαός μου, είσελθε εις τά ταμιεία σου, απόκλεισον τήν θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου..» (Ησ. κστ΄ 20) (Με ελπίδα στον Κύριο, φυλάξου απ τον πειρασμό μέχρι να περάσει).
Ο σταυρωμένος Σωτήρας μας, δίδοντάς μας πρότυπο διαχείρισης του πειρασμού, είπε «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου»
Και οι πατέρες μας επισημαίνουν: Η ταραχή η σύγχυση η αναστάτωση, η ανασφάλεια, ο φόβος είναι πειρασμικά βιώματα, που προέρχονται και εκφράζουν την αποστασιοποίηση μας απ την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, Την Κοινωνία Της Αγάπης Του.
Υπομονή λοιπόν. Στο ταμείο μας την ώρα του πειρασμού προσδοκώντας ευχαριστιακά ό,τι έχει να μας Χαρίσει κάθε φορά η Σταυρωμένη Αγάπη Του, είτε την λύσιν του πειρασμού, είτε κάποια στιγμή και… την απόλυσή μας εκ των προσκαίρων.
Εύχεστε:
* Οι «ψυχικές» λειτουργίες, οι λογισμοί, τα βιώματά μας